Η φορεσιά ενός τόπου μέχρι πρότινος, αποτελούσε το σημείο αναγνώρισης του τόπου καταγωγής των ανθρώπων που την φορούσαν. Σήμερα η φορεσιά των ανθρώπων έχει παγκοσμιοποιηθεί και οι τοπικές ενδυμασίες έχουν γίνει μουσειακά αντικείμενα ή έχουν μετατραπεί από φορεσιές σε στολές μιας και η χρήση τους πλέον είναι άλλη. Την φορεσιά την συναντάμε πλέον ως στολή σε διάφορα χορευτικά συγκροτήματα καθώς και στην Προεδρική Φρουρά. Οι Κρήτες μετά την κατάκτηση του νησιού από τους Βενετούς, και για δυο αιώνες περίπου, συνεχίζουν να φορούν το βυζαντινό ένδυμα. Με την πάροδο του χρόνου αρχίζουν να ντύνονται σύμφωνα με τη βενετσιάνικη μόδα, μέχρι το μισό περίπου του 16ου αιώνα, ώσπου κάνει την εμφάνισή της η βράκα, που αποτέλεσε το επίσημο ένδυμα του Κρητικού για τους επόμενους αιώνες. Οι ράπτες στα παλαιά χρόνια ήταν δύο κατηγορίες, ο «φραγκοράπτης» δηλαδή αυτός που έραβε τα ευρωπαϊκά ρούχα και ο «τερζής».
Οι τεχνίτες της ανδρικής κρητικής φορεσιάς λεγότανε τερζήδες. Η λέξη «τερζής» είναι τουρκικής προελεύσεως. Το επάγγελμα του τερζή ήταν κυρίως ανδρικό. Το ύφασμα που επέλεγαν οι τερζήδες ήταν η τσόχα. Ένα καλής ποιότητος μάλλινο ύφασμα, χρώματος μπλε, ανοιχτόχρωμο ή σκούρο, αναλόγως το γούστο του πελάτη ή την μόδα της κάθε περιοχής. Οι τερζήδες διακοσμούσαν την φορεσιά στερεώνοντας με βελονιές, κάποια κορδόνια –τα γαϊτάνια και τα τεχρίλια, πάνω στην τσόχα, σχηματίζοντας με αυτά διάφορα μοτίβα. Οι τερζήδες έραβαν και διακοσμούσαν βράκες, γελέκια ανοικτά και σταυρωτά, μεϊτάνια και κάπες. Οι τερζήδες αναλόγως την επιθυμία του πελάτη και την οικονομική του δυνατότητα, ράβανε καθημερινές ή επίσημες φορεσιές των οποίων η ποιότητα του υφάσματος καθώς και ο διάκοσμος, διέφερε.